ለይላን እቶም ክቡራት መጻሕፍታን

ለይላ፡ ጓል ኣርባዕተ ዓመት፡ ንመጻሕፍቲ ስእልታ ብዙሕ ተፍቅሮም ነበረት። ኣብ ዓባይ ክፍሊ ናይ ገዝኦም ኮይና፡ መጽሓፋ ገሊጻ ትርኢ ነበረት። ሓዋ ኣይመን፡ ወዲ ዓሰርተ ዓመት፡ ብዛዕባ ናይ ኩዕሶ እግሪ ጸወታኡ ኣዝዩ ተሓጒሱ ይዛረብ ነበረ። ሓፍታ ማላይካ ድማ፡ ጓል ዓሰርተ ክልተ ዓመት፡ ኣብ ምንባብ ሓንቲ ዓባይ መጽሓፍ ተጸሚዳ ነበረት። ለይላ ናብኣቶም ቀሪባ "ርኣዩ!" በለቶም፡ ነቲ ናይ ሓደ ህዱር ድሙ ስእሊ ከተርእዮም። ኣይመን ግና "ሕራይ ለይላ፡ ጸኒሕና ንርእዮ፡ ሕጂ ብዛዕባ ጸወታይ የዕልል ኣለኹ" በላ። ማላይካ ድማ ካብ መጽሓፋ ቀናዕ ከይበለት "ጽቡቕ ስእሊ እዩ የኔ ማር" በለታ። ለይላ ንእሽቶ ሓዘን ተሰምዓ። ንሳቶም ኣብ ዓለም ዓበይቲ፡ ንሳ ድማ ኣብ ዓለም ንኣሽቱ ዘላ መሲሉ ተሰምዓ። ስድራቤታ ከም ቀዳሞት ኣዕሩኽታ ምዃኖም ትፈልጥ ነበረት፡ ግን ሎሚ ቁሩብ ርሒቖማ ዘለዉ መሰላ።

ለይላ ብልሒትን ተኸናኻኒትን ስለዝነበረት፡ ከምኡ ኢላ ተስፋ ኣይቆረጸትን። ሓደ መዓልቲ ኣዲኣ "ንዝፈትውዎም ሰባት ፍቕርኻ ንምግላጽ፡ ንስኻ እትፈትዎ ነገር ከተካፍሎም ጽቡቕ እዩ" ዝበለታ ዘከረት። ሽዑ ሓደ ጽቡቕ ሓሳብ መጸላ። ንኣሕዋታ ሓደ ፍሉይ ነገር ክትሰርሓሎም ወሰነት። ክትጽሕፍ ኣይትኽእልን እያ፡ ግን ክትስእል ትኽእል እያ! ወረቐትን ሕብርን ኣምጺኣ፡ ኣብ መሬት ኮፍ ኢላ ክትስእል ጀመረት። ሓደ ዛንታ ትፈጥር ነበረት። ብዛዕባ ሓደ ተባዕ ተጻዋታይ ኩዕሶ እግሪ (ንኣይመን)፡ ሓንቲ መጻሕፍቲ እተፍቅር ለባም ልዕልቲ (ንማላይካ)፡ ከምኡ ድማ ንኽልቲኦም እትሕግዝ ንእሽቶ ሓፍቶም ዝገልጽ ዛንታ ስኣለት። እዚ ንኣሕዋታ ዘለዋ ፍቕሪ ዝገልጽ ስራሕ እዩ ነይሩ።

ኣይመን ካብ ጸወታ ምስ ተመልሰ፡ ጋንታኡ ስለዘይተዓወተት ቁሩብ ሓዚኑ ነበረ። ማላይካ ድማ ኣብ መጽሓፋ ሓደ ከቢድ ምዕራፍ ከርድኣ ሰኣነት። ክልቲኦም ድኹም ኢሎም ነበሩ። ሽዑ ለይላ ብትብዓት ናብኣቶም ቀሪባ፡ ነቲ ስእልታታ ሃበቶም። ኣብ መጀመርታ እንታይ ምዃኑ ኣይተረድኦምን። ድሕሪኡ ለይላ ነቲ ናይ ስእሊ ዛንታኣ "ከተንብቦ" ጀመረት። ንሳ ብቓላት ዘይኮነስ ብምግላጽ ነቲ ዛንታ ነገረቶም። ኣይመንን ማላይካን ኣብቲ ስእልታት ገዛእ ርእሶም ረኣዩ። ኣይመን ነቲ ተባዕ ተጻዋታይ ኩዕሶ እግሪ ረኣየ፡ ማላይካ ድማ ነታ ለባም ልዕልቲ ረኣየት። ንእሽቶ ሓፍቶም ክሳብ ክንደይ ከም እተስተውዕለሎምን ከም እትሓልየሎምን ተረዲኦም ልቦም ተተንከፈ።

ሽዑ ኣይመንን ማላይካን ንንእሽቶ ሓፍቶም ብዘይፍላጥ ሸለል ኢሎማ ከምዝነበሩ ተገንዘቡ። ኣይመን ንለይላ "ዛንታኺ ከም ተዓዋታይ ኮይኑ ክስምዓኒ ገይሩኒ" በላ። ማላይካ ድማ "ሓሓሊፉ፡ እቲ ዝበለጸ ዛንታ ቃላት ዘይብሉ እዩ" በለታ። ኩላቶም ብሓንሳብ ገለ ነገር ክገብሩ ወሰኑ። ኣይመን ንለይላ ብኸመይ ንኩዕሶ ቀስ ኢላ ከም እትወቅዕ መሃራ። ማላይካ ድማ ሓንቲ ካብ ናይ ለይላ መጻሕፍቲ ብደስ ዘብል ድምጺ ኣንበበትላ። ሰለስቲኦም ኣብ ሓደ ኮፍ ኢሎም፡ ብሓባር ይስሕቁን ይጻወቱን ነበሩ። ናይ ሓቂ ዕርክነት ኣብ ስድራቤት ከምዝጅምር ተረድኡ። እታ ዝበለጸት ጋንታ ንሳቶም እዮም። ምሸት ምስ ወለዶም ኮይኖም ጸሎት ክገብሩ ከለዉ፡ ልቦም ብፍቕርን ምስጋናን መሊኡ ነበረ።